امیدواری، سرابی است که اگر ناپدید شود همه از تشنگی می سوزیم

قاضی دادگاه بود، بعد از خدمتی طولانی غریب به سی سال، حالا داخل تاکسی نشسته بود و با شگفتی به حکم بازنشستگی اش زل زده بود. داشت با خود فکر می کرد که بهترین تجربه ای که طی این سی سال از سرگذشت مردمی که برای آن ها قضاوت کرده، به دست آورده بود چیست. بعداز تاملی طولانی بی درنگ لبخندی زد و دفتر خاطرات دوران قضاوتش را از کیف دستی اش بیرون آورد و روی آخرین برگ آن نوشت” اگر روزی بخواهم برای حل مشسکلاتم از وکیل مدافعی استفاده کنم، فقط و فقط یک شرط برای انتخاب او خواهم داشت و آن این است که به حل مشکلات من هرچند دشوار امیدوار باشد و تا آخرین لحظات به تلاش و دفاع خود ادامه دهد” او در ذهن خود به یاد زمان هایی افتاده بود که با دفاع خوب و امیدوارانه وکلا و طرف های پرونده در آخرین لحظات صدور حکم، رای دادگاه را به نفع خود تغییر داده بودند. او به خوبی دریافته بود که امیدواری آن ها به پیروزیشان، موجب شد تا بتوانند هوشیارانه دفاع کنند، از هر فرصتی برای برداشتن موانع این پیروزی دریغ نداشته باشند و تصورات بازدارنده را از سر بیرون نمایند.

حتما تا به حال مسابقات متعدد فوتبال را از رسانه ها دیده اید. در دقایق پایانی بازی به رفتار بازیکنان تیم بازنده که با اختلاف یک گل از حریفشان عقب بوده اند دقت کرده اید؟ بعضی از تیم ها با نا امیدی تمام به نتیجه رقم خورده تن می دهند و با بازی دفاعی خود منتظر صوت داور می مانند که گاهی پیش آمده بر اثر همان ناامیدی گل دیگری هم دریافت کرده اند. اما در مقابل بعضی تیم ها با امیدواری تمام حتی در ثانیه های آخر وقت اضافه هم موفق به زدن گل تساوی یا حتی پیروزی خود شده اند. دلیل این امر آن است که آن ها دفاع امیدوارانه کرده اند و از هر تلاش و فرصتی برای رسیدن به پیروزی خود نهایت بهره را برده اند.

امیدواری رابطه مستقیم با مثبت اندیشی دارد. افراد مثبت گرا به لحاظ داشتن ذهن آزاد و بی اضطراب، به راحتی می توانند راه های متفاوت رهایی از مشکلات را در ذهن خود جستجو کنند. اصولا کسانی می توانند موانع را از سر راه بردارند که با جدیت به دنبال راهی برای از بین بردن آن ها می گردند. در این زمان تنها امیدواری است که شخص را ترغیب می کند تا برای حل مشکل خود راه حلی پیدا کند. اگر کسی برای حل مشکل خود امید داشته باشد آن قدر این در و آن در می زند و تلاش می کند تا بلاخره به نتیجه برسد، اگر هم به نتیجه نرسید دست کم توانسته حقایق را دریابد و  تجربه ای ارزشمند در آن زمینه کسب کند. افراد امیدوار به علت داشتن دیدگاهی مثبت، از کمک دیگران به خوبی بهره می برند و کائنات انرژی های مثبت خود را به آن ها ارزانی می دارند.  این افراد تمام جوانب مشکلات و موانع خود را در نظر می گیرند اما طوری رفتار می کنند که گویی هیچ گونه احتمال منفی سر راه آن ها قرار ندارد و هیچ عاملی نمی تواند مانع پیروزی آن ها شود.

اما افراد نا امید، دیدگاه منفی دارند، چون اعتقاد چندانی به پیروزی خود ندارند هیچ گاه تلاش نمی کنند و دفاع محکمی از خود به عمل نمی آورند. آن ها با تکرار کلمات ناامید کننده، نه تنها فرصت استفاده از کمک دیگران را از دست می دهند بلکه باعث می شوند نیروهای منفی و بازدارنده در تایید سخنانشان از کائنات به سویشان سرازیر شود. افراد ناامید مشکلات را بزرگ نمایی می کنند، از کاه کوه می سازند و از هر نقصی مشکلی بزرگ به وجود می آورند. به راه حل ها فکر نمی کنند و چون قدرت ریسگ پذیری ندارند، از امتحان آن ها هراس دارند.

نتیجه ناامیدی همیشه معلوم است”شکست” و اما نتیجه امیدواری، پیروزی یا “شکست موفق” است. شکستی که از تجارب زیادی در راه رسیدن به پیروزیهای آینده برخوردار  است.

برای رسیدن به پیروزی باید امیدوار بود و از مشاوره با افراد ناامید پرهیز کرد. از تفکر ات منفی فاصله گرفت و تنها راه های رسیدن به پیروزی را در ذهن تداعی کرد. افراد امیدوار سنگ صبور خوبی برای درد و دل های ماهستند. آن ها با راهنمایی و ارایه تفکرات مثبت کمک بزرگی در حل مشکلات ما خواهند کرد. فکر کردن و تمرکز روی سخنان آن ها یا هر نکته مثبتی دیگر می تواند جرقه ای در ذهن ما روشن کند که ممکن است منجر به پیروزی شود.

امیر دشتکیان