ارتباط بین وضعیت ظاهری و شخصیت

پاپکینز، در مقاله خود قصد دارد که به بررسی تاثیر وضعیت ظاهر افراد بر محیطشان بپردازد و ببیند که تا چه مقدار طبیعت انسانها بر محیط آنها تاثیر می گذارد. این را یک رابطه علت و معلولی می نامد که قاعدتاً باید رشد شخصیت را توضیح دهد. او عنوان میکند که بهترین نتیجه باید از بررسی رابطه بین وضعیت ظاهری و نظرات سایرین، نظر خود فرد و اعتماد به نفس او به دست آید.

از همین ابتدا پاپکینز عنوان می کند که ظاهر افراد تا حد زیادی به ژنتیک آنها برمی گردد و درنتیجه رابطه چندانی با شخصیت آنها ندارد. از اینرو، باور او بر این است که وضعیت ظاهری روی محیط اطراف تاثیر می گذارد که آن نیز متعاقباً شخصیت ما را تعیین می کند. اما او چطور ثابت کرده که وضعیت ظاهری با شخصیت افراد بی ارتباط است؟ آنطور که من می بینم، خیلی خصوصیات اخلاقی وجود دارند که منجر به تغییرات ظاهری در افراد می شود.

مثلاً دونده ها، وزنه برداران، ژیمناست ها یا کشتی گیران را در نظر بگیرید. آنها به ورزش خودشان و بدن خودشان متعهد هستند. آنها در یک بخش از تمرینات شدید خود، محدودیت ها و تلاش های خود را برای از دست دادن و به دست آوردن وزن مورد نظر برای رسیدن به یک نیاز خاص، بررسی می کنند. این وضعیت ظاهر آنها نیست که بر محیط و بر شخصیتشان تاثیر می گذارد، بلکه این رابطه دقیقاً برعکس است.

من همچنین با این فرضیه پاپکینز که می گوید، کودکان با تغییر لباس و ظاهر خود، برای براوردن انتظارات دیگران، خود را با نظر سایرین تطبیق می دهند، هم مخالفم. به نظر می رسد که این ادعا دو پدیده شایع بین نوجوانان را نادیده گرفته است. خیلی از کودکان که به نظر همکلاسی هایشان زشت خوانده می شوند سعی می کنند با پوشیدن لباسهای خوب و عامه پسند این لقب را از روی خودشان بردارند یا آنرا ارتقاء دهند. سایر نوجوانان برعلیه همکلاسی هایشان قیام می کنند و عمداً برای جلب توجه آنها ظاهرشان را بد و متفاوت میکنند.

بعلاوه، من اصلاً استفاده از نتایج کلاینک (۱۹۷۸) را توسط پاپکینز قبول ندارم. براساس تعبیر وی، کلاینک قادر بودن صرفاً با دادن نتیجه اشتباه از تست شخصیت و خوشناسی افراد، اعتماد به نفس آنها را بالا ببرد. اما شنیدن درمورد شخصیت چطور می تواند اعتماد به نفس فرد را بالا ببرد؟ چطور می توانیم بفهمیم که او اعتماد به نفسش بالا رفته است یا پایین آمده است؟ این سوال به مشکل موجود در پروسه آزمایشی پاپکینز ختم می شود.

پاپکینز مخالفت می کند که طرح او نشان می دهد که جذابیت ظاهری عامل اصلی در رشد شخصیت است. متاسفانه، من باور ندارم که بتواند پیشنهادش را با پروسه علمی درست، به اثبات برساند. آزمایشگر باید خودآگاهی قبلی شرکت کننده را از قبل تصویربرداری کند، تا بتواند تعیین کند که افراد مختلف به ظاهر بد خود به طرق مختلف واکنش می دهند. این واکنش ها براساس اینکه میزان آگاهی شرکت کننده از وضعیت ظاهری خود، دغدغه آنها از داشتن ظاهری خوب و نظر آنها راجع به خودشان متفاوت خواهد بود. به خاطر اقسام مختلف موقعیت ها و وضعیت ها، این آزمایش به تعداد بسیار زیادی شرکت کننده نیاز خواهد داشت.