حفظ روحیه به هنگام از دست دادن شغل

جو گیر says:

text for dislike(14) text for like(5)

آقا خدا نصیب هیچ بنی بشری نکنه ! من یه بار مزه ی بیکار شدنو کشیدم ، تا سر کسی نیاد نمی دونه چه دردیه ، واقعا” مرد میخواد تا تحمل کنه ، اگه شخص عزت نفس نداشته باشه فاتحش خونده اس . شاید بگید اینطوریام نیست ! اما دوستای عزیز ،شغل هر کس در واقع امتداد شخصیت هرکسیه ، حالا اگه شخص شغلشو از دست بده ببین چه بلائی که سرش نمیاد ! ما ایرانیها یه نموره که چه عرض کنم جای تمام عالم وآدم جوگیریم و همین جو گیر شدن معمولا” کار دستمون میده ، حتما” برای خیلیها که کارشون بهشون فشار آورده پیش اومده یا تو ذهنشون تصور کردن که اگه کارشونو ول کنن صاحب کار یا کارفرماشون بیچاره و زمین گیر میشه و با همین تصور میزنن به سیم آخرو اونوقت داستان از اینجا شروع میشه ، فرض کنید ما از محیط کار ناراضی هستیم و این فکر مثل خوره افتاده به جونمون که دارن حق ما رو میخورن و ما جای چند نفر کار می کنیم ولی به اندازه فلانی که نورچشمیه و یک دهم ما کار نمی کنه حقوق نمی گیریم و اطرافیان هم در تشدید این فکر کم مایه نمی ذارن ، اینجاست که باید تامل کنیم ، اگه کار بهتر و با حقوق ومزایای بهتری پیدا کردید پس برید صاحب کارتونو بشورید بذارید کنار و قشنگ عقده گشائی کنید ، که معمولا” این حالت کمتر پیش میاد . اگرهم هنوز کاری پیدا نکردید و بزنید بیرون که وامصیبتاست … اولش فکر می کنید و با خودتون میگید : خوب شدحالا که کارهاشون تلنبار بشه قدر منو میفهمن ! بعد از چند روز و چند وقت که برای کار به هرکس و ناکس زنگ زدید و هر جا فرم پر کردید و اون کاری که مد نظرتون بود پیدا نشد و وقتی مثلا” برای تسویه حساب دوباره مجبور شدید برید محل کار قبلیتون و بعد از اینکه کارتون تموم شد تازه متوجه میشید که مثل یه ارباب رجوع هستید و دیگه نباید مصدع وقت همکارهای سابقتون بشید به موضوع از یه زاویه دیگه نگاه می کنیدو تازه از خواب بیدار میشید ! تازه متوجه میشید که نباید خودتونو با کس دیگه ای مقایسه می کردید و باید به منافع خودتون فکر می کردید نه اینکه فلانی به حق یا نا به حق چقدر می گرفت چون حالا همون حقوق خودتون هم دیگه در کار نیست و خودتونو خیلی تنها احساس می کنید ،همون آدمهای که از شما دفاع می کردن دیگه دور و برتون نیستن تازه شاید بشنوید که پشت سر شما بگن که ” فلانی کم آورد ” . گفتم که شغل امتداد شخصیت هر کسه ، حالا که شغلی ندارید اون خلاء شخصتی دهن باز میکنه ، دیگه خدا خدا میکنید کسی از شما نپرسه ” شغل شما چیه ؟ ” باورتون نمیشه که باید به طرف بگید ” بیکارم ” … حالا این وسط اگه مسئولیت خانواده ای با شما باشه و نتونید از عهده ی مخارج زندگی بر بیاید اون عزت نفسی که گفتم اینجا خودشو نشون میده ، دیگه مجبور میشد پا رو خودتون بذارید و به هر کس وناکس ، حتی صاحب کار قبلیتون رو بزنید و پا رو خودتون بذارید و… قس علیهذه … پس تمرین کنیم جو گیر نشیم چون آسمون کارمندی تقریبا” همه جا یه رنگه و اگه واقعا” می خواهیم خودمونو به دیگران اثبات کنیم بیایم و یه کار اصولی بکنیم .

hobab says:

text for dislike(14) text for like(22)

ولی گاهی اوقات آدم ها مجبور می شن که کارشون رو رها کنن و برن سراغ کار دیگه ای که بیشتر مناسب شخصیت و مزاجشون و مطابق با سطح هوش اون هاست. و کار قبلیشون رو وقتی رها می کنن دیگه اونو تمام شده بدونن و نگاهشون رو به جلو باشه نه نگاه با حسرت نسبت به گذشته. و در ضمن آدم هایی که با خارج شدن از محل کار دیدشون نسبت به شما عوض میشه و مثل یه آدم عادی که تازه دیدن میشید براشون بهتره که هیچ وقت با چنین آدم هایی ارتباط دوباره نداشته باشید چون از اول هم به خاطر منافع خودشون با شما آشنا شدن نه از روی محبت واقعی.و هر کسی را بهر کاری ساختند …مهر آن را در دلش انداختند
کاری رو انجام بدین که واسش ساخته شدیدن اینطوری از عواقب بعدیش که فرسودگی شغلی و عدم رضایت و آرامش از کار هست هم رهایی پیدا می کنید.

محمد رضا ودانی says:

text for dislike(225) text for like(17)

موضوع اصلی اینه که این شرایط برای جایی مثل یه مدینه فاضله و یا کشورهای اروپایی کاربرد داره. وقتی من ۳ سال زحمت می کشم و شبکه یه شرکت خودرو سازی رو به تنهایی حدود ۵ برابر گسترده تر می کنم، اونقت اخراجم میکنن و جام یه فامیل رئیس رو میذارن که مجبورن ده برابر حقوق منو تختصاص بدن به خرابکاریهای اون، این میشه عقده. این میشه ناراحتی، موضوع هم اصلاً حقوق نیست، خیلی جاها ارزش انسان رو تا حد یه آشغال پایین میارن. اگه اتحادیه و یا چیزی مثل این برای کارگران بود، هیچکس جرات نمی کرد اینکار رو با کسی بکنه. ولی خوب باید قبول کردتوی کشوری که تفکر تفکر مغازه ای هست هنوز تو شرکتهاش و کارگر رو هزینه می دونه نه سرمایه هزاران بار در روز این اتفاق میافته. در واقع کارفرما با اخراج نیروی باتجربه ضرر بیشتری متحمل میشه. ولی صد افسوس که یاد نگرفتیم اشتباهاتمون رو قبول کنیم. در هر صورت خدا روزی رسونه و اونوقتی که ما دست جلو بنده خدا دراز کردیم و به خواسته بنده خدا بنده اون شدیم خودونم به خودمون تیشه زدیم. از ماست که بر ماست